Kamekaran Cacita Pondok (Sundanese Literature)

Kamekaran Cacita Pondok

                Carita pondok téh lain mangrupa karya sastra urang Sunda asli, tapi mangrupa tiruan ti bangsa deungeun nyaéta pangaruh Barat (Walanda) seperti anu ditepiken ku Sumarsono , (1989) nételaken yen “istilah cari pondok tehdina satra Sunda mangrupa istilah terjemahan tina bahasa Inggris ‘short story’. Ieu sastra Sunda the emang jolna ti bangsa Eropa.”

                Mimiti hadir dina pajeumuhan sastra Sunda dina majalah parahiangan, akhir tahu 1920-an. Ari kumpulan carita anu munggaran dina carita Sunda nyaéta dog-dogpang réwong karangan G.S anu medal tahun 1930. Jadi leuwih tihela genep tahun , upama dibandingkeun jeung buku carita pondok munggaran dina sastra Indonesia, Téman dukuk karangan M.Kasim, anu terbit tahun 1936. Ceeunah carita pondok dina sastra Sunda pangpangna sabada merdeka. Sumebarna umumna ngaliwatan majlah-majalah jeung surat kabar Sunda. Neupika kiwari henteu robah, umumna carita pondokmah sumebar ngaliwatan majalah-majalah jeung surat kabar. . upami aya buku kumpulan carita pondok anu medal, meh saratuss persen carita pondokna the kungsi dimuat dina salahsahiji majalah atawa suartkabar.

Minangkan carita sejan dina kamekaran carita pondok, diantarana, ébréh dina nuku kumpulan carita pondok. Geura urang tataan sawatara buku kumpulan carita pondok katut pangarangna atawa anu ngumpulkena. Contohna: Aam Amilai: “Panggung Wayang”, Abdul Mustappa: “Nu Teuing Kungsi Kalisankeun”, Ahmad Bakri: “Ki Marebot” jeung sajabina.

Salian ti eta, aya ontology carita pondok, nyaeta “kanjut kundang” (dihijikeun jeung puisi katut sempalan novel) beunang Ajib Rosidi jeung rusmana Sutisumarga, sawidak caritapondok dikumpulkeun ku Duduh Durahman, Abdullah Mustappa, jeung Karno Kartadibrata, Guguriang tujuh , kumpulan karya para pangarang wanita “patrem”, peutingan, beunang Duduh Durahman, salulumar sastra (dihijikeun jeung puisi katut  éséy), mangrupa kumpulan pinunjul “Hadia Sastra LBSS”.